براي كودك عاشق

Le voyage

Pour l’enfant, amoureux de cartes et d’estampes,
L’univers est égal à son vaste appétit.
Ah ! que le monde est grand à la clarté des lampes !
Aux yeux du souvenir que le monde est petit !
 
Un matin nous partons, le cerveau plein de flamme,
Le cœur gros de rancune et de désirs amers,
Et nous allons, suivant le rythme de la lame,
Berçant notre infini sur le fini des mers :
 
Les uns, joyeux de fuir une patrie infâme ;
D’autres, l’horreur de leurs berceaux, et quelques-uns,
Astrologues noyés dans les yeux d’une femme,
La Circé tyrannique aux dangereux parfums.
 
Pour n’être pas changés en bêtes, ils s’enivrent
D’espace et de lumière et de cieux embrasés ;
La glace qui les mord, les soleils qui les cuivrent,
Effacent lentement la marque des baisers.
 
Mais les vrais voyageurs sont ceux-là seuls qui partent
Pour partir ; cœurs légers, semblables aux ballons,
De leur fatalité jamais ils ne s’écartent,
Et sans savoir pourquoi, disent toujours : Allons !
 
Ceux-là, dont les désirs ont la forme des nues,
Et qui rêvent, ainsi qu’un conscrit le canon,
De vastes voluptés, changeantes, inconnues,
Et dont l’esprit humain n’a jamais su le nom !
                                                                                                                                                 II
 
Nous imitons, horreur ! la toupie et la boule
Dans leur valse et leurs bonds ; même dans nos sommeils
La Curiosité nous tourmente et nous roule,
Comme un Ange cruel qui fouette des soleils.
 
Singulière fortune où le but se déplace,
Et, n’étant nulle part, peut être n’importe où !
Où l’Homme, dont jamais l’espérance n’est lasse,
Pour trouver le repos court toujours comme un fou !
 
Notre âme est un trois-mâts cherchant son Icarie ;
Une voix retentit sur le pont : « Ouvre l’œil ! »
Une voix de la hune, ardente et folle, crie :
« Amour... gloire... bonheur ! » Enfer ! c’est un écueil !
 
Chaque îlot signalé par l’homme de vigie
Est un Eldorado promis par le Destin ;
L’Imagination qui dresse son orgie
Ne trouve qu’un récif aux clartés du matin.
 
Ô le pauvre amoureux des pays chimériques !
Faut-il le mettre aux fers, le jeter à la mer,
Ce matelot ivrogne, inventeur d’Amériques
Dont le mirage rend le gouffre plus amer ?
 
Tel le vieux vagabond, piétinant dans la boue,
Rêve, le nez en l’air, de brillants paradis ;
Son œil ensorcelé découvre une Capoue
Partout où la chandelle illumine un taudis.
                                                                                                                             III
 
Étonnants voyageurs ! quelles nobles histoires
Nous lisons dans vos yeux profonds comme les mers !
Montrez-nous les écrins de vos riches mémoires,
Ces bijoux merveilleux, faits d’astres et d’éthers.
 
Nous voulons voyager sans vapeur et sans voile !
Faites, pour égayer l’ennui de nos prisons,
Passer sur nos esprits, tendus comme une toile,
Vos souvenirs avec leurs cadres d’horizons.
 
Dites, qu’avez-vous vu ?

 

سفر

 

براي كودك عاشق نقشه ها و تصاوير

جهان به سان شور و اشتياق سيري ناپذير اوست

آه !دنيا چقدر زير نور روشنايي بزرگ

و چقدر در ديدگان خاطره حقير مي نمايد

 

سحرگاهي با سري آكنده از شرار

دلي پر از كينه و هوس هاي تلخ

رهسپار ميشويم با امواج موج ها

در حالي كه بي كراني خود را در بي كران دريا تسلي ميبخشيم

 

برخي شادمان از ترك زادگاهي ننگين

جمعي ديگر ز دغدغه زادگاه خويش و دعده اي ديگر

مسحور چشمان زني جادوگر شده اند

جادوگري سنگدل با رايحه اي دهشت انگيز

 

براي گريز از مبدل شدن به حيوان ,آنها سرمست

از هوا و نور و آسمان سوزان ميشوند

سرمايي گزنده و افتابي كه انها را مي گدازد

به آرامي نشان بوسه ها را محو ميكند

 

رهروان راستين انهايند كه به عزم رفتن راه مي افتند

سبك بال اند همچون بادكنك

هرگز از تقدير گريز ناپذير خود روي گردان نيستند

وبي انكه بدانن چرا ,مدام ميگويند :برويم

II

چه سهمگين است ,ما از رقص فرفره و توپ تقليد ميكنيم

حتي در خوابهايمان

كنجكاوي ما را برمي اشوبد مارا در هم ميپيچد

همچون فرشته اي سنگدل كه خورشيد را تازيانه مي زند

 

شگفت سرنوشتي كه هدف جا به جا ميشود

و چون در يك جا نيست مي تواند همه جا باشد

و انسان كه اميدش هرگز خستگي نمي پذيرد

همواره ديوانه وار در پي آسايش مي دود

 

روح ما همچون كشتي ست كه بدنبال آرامگاه خويش است

آوايي بر عرشه طنين انداز ميشود «چشم باز كن«

صدايي پرشور و ديوانه وار از دكل به فرياد درمي آيد

«عشق... شكوه... سعادت !» دوزخ ! مهلكه اي ست

 

هر جزيره اي كه ديده بان از آن خبر ميدهد

سرزمين طلايي ست كه سرنوشت وعده داده است

خيال كه بساط عيش و نوش به راه انداخته

در روشنايي صبح جز تخته سنگي نمي يابد

 

اي بيچاره دلباخته سرزمين خيالي !

آيا بايد اين ملاح ,كاشف امريكايي را

به زنجير كشيد و به دريا افكند

هماني كه خيالش گرداب را تلختر ميكند؟

 

چون ولگرد پيري كه گام در لجن زار مي زند

خيال بهشت هاي برين در سر مي پروراند

چشمان مسحورش هرجا كه شمغي كلبه اي را

روشن ميكند چون شهر لذتها مي پندارد.

 

اي رهروان شگفت! در چشمان ژرف دريايي يتان

چه قصه هاي پرشكوهي مي خوانيم!

صندوقچه سرشار از از گنج هاي خود را بر ما بنمايانيد

اين گنج هاي عجيب ساخته از افلاك و اختران را.

 

مي خواهيم بي بخار و بي بادبان سفر كنيم

تا ملال زندانهايمان را به شادي بدل كنيم

خاطرات خود را در قاب هاي افق كه بر فراز روح ما

چون پرده نقاشي گسترده است بگذرانيم

 

بازگو كن انچه را كه ديده اي؟

 

به این ترجمه نظر بدید